Prolog

  - El, telefon do ciebie – dobiegło mnie wołanie mojej koleżanki Mai, która była sekretarką w redakcji, w której pracowałam.

- Już idę – oderwałam się od artykułu, który pisałam i podeszłam do biurka.

- Eleonora Raniszewska, słucham? - powiedziałam do słuchawki.

- Dzień dobry, z tej strony Adam Górecki, jestem notariuszem pani Bogumiły Niewiadomskiej...

- Przepraszam, że panu przerywam, ale nic nie rozumiem – powiedziałam zgodnie z prawdą. - Nie znam żadnej kobiety o takim imieniu i nazwisku.

Kim, na Boga, była Bogumiła Niewiadomska?

- Nie zmienia to faktu, że została pani ujęta w jej testamencie – powiedział śmiało notariusz Górecki.

- W jakim testamencie? - podrapałam się w tył głowy. - Nie mam nikogo, kto mógłby ująć mnie w swoim testamencie, a co dopiero jakaś nieznana mi kobieta. Musiał pan się pomylić.

- Proszę mi uwierzyć, że się nie pomyliłem – nie ustępował mężczyzna. - Eleonora Raniszewska, urodzona piętnastego lipca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego roku we Wrocławiu, zgadza się?

- Tak – kiwnęłam dodatkowo głową.

- Dalej pani uważa, że się pomyliłem? - zapytał Górecki.

- Ale to nie jest możliwe – powiedziałam i oparłam się biodrami o biurko.

- Powiedziała pani, że nie wie kim jest, a raczej była, Bogumiła Niewiadomska – przypomniał sobie notariusz. - Była to pani ciotka, siostra pani babki od strony matki.

- Niemożliwe... - mruknęłam do siebie.

- A jednak – powiedział mężczyzna. - Pani Eleonoro, proszę przyjść do mojego biura jeszcze dzisiaj, jeśli pani może. Wtedy wszystko pani wyjaśnię – obiecał Górecki.

- Dobrze, przyjdę, tylko niech pan poda adres – poprosiłam i odwróciłam się przodem do Majki, która podała mi kartkę i długopis.

- Ulica Baczyńskiego pięćdziesiąt siedem – powiedział notariusz.

Zanotowałam szybko pochyłym pismem adres.

- O której się pani spodziewać? - zapytał.

Spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę czternastą dwadzieścia.

- Będę za jakąś godzinę – odpowiedziałam.

- Świetnie, w takim razie do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Odłożyłam słuchawkę i wypuściłam głośno powietrze z płuc.

- Spadek? - wbiła we mnie wzrok jasnowłosa Majka.

- Yhm – mruknęłam przygryzając wargę. - Siostra mojej babci. Tylko dlaczego nic o niej nie wiedziałam? - spojrzałam na przyjaciółkę.

Wzruszyła ramionami.

- Spotkasz się z tym notariuszem i wszystkiego się dowiesz – uśmiechnęła się do mnie lekko. - Kto wie, może odziedziczyłaś jakiś zameczek w tym twoim ukochanym Rzeszowie – uśmiechnęła się szerzej. - Wyjedziesz i zamieszkasz z jakimś siatkarzem i tyle będziemy cię widzieć – zaczęłyśmy się śmiać.

- Tak, Maja, zapewne masz rację – kiwnęłam przyjaciółce głową.

- Maja Kisa ma zawsze racje, zapamiętaj to sobie – spojrzała na mnie przymrużonymi oczami. - A teraz, idź kończ ten artykuł, bo ci szef urwie głowę, jak go nie dostanie za piętnaście minut.

- Masz rację – kiwnęłam głową i odwróciłam się na pięcie.

Usiadłam na swoim krześle i spojrzałam tępym wzrokiem na monitor komputera. Artykuł był prawie skończony, i dobrze, bo chyba nie dałabym rady go napisać teraz. Bijąc się z myślami, napisałam ostatnie zdanie, tym samym kończąc artykuł i zaczęłam sprawdzać jakieś ewentualne błędy w duchu modląc się, aby ten spadek nie przysporzył mi żadnych kłopotów...

Nie powala ten prolog, ale cóż ;p Mam nadzieję, że jakoś Was zaciekawiłam i będziecie odwiedzać ten blog :D
Zwracam się do osób, które chcą być informowane o nowych epizodach: napiszcie do mnie na cokolwiek, czy to fejsa, czy gygy, czy e-maila lub po prostu w komentarzu napiszcie ;) Nie chcę nikomu nic zaśmiecać, więc dlatego tak :)
Macie już ferie? A może wciąż jeszcze czekacie? :) Wiem, że są wśród Was studenci, więc pytam grzecznie, jak sesja? :D
Wszystkim Wam życzę udanego weekendu i najprawdopodobniej do poniedziałku! ;)
Trzymajcie się ciepło! ;*

Taki tam muzyczny akcent na koniec ode mnie: http://www.youtube.com/watch?v=cZ9xkT8syW4 ♥