Dwa

- Tak? - usłyszałam kobiecy głos.

- Dzień dobry, pani Magdaleno – zaczęłam. - Ja nazywam się Eleonora...

- Wejdź, dziecko, wejdź! - podniosła głos i otworzyła drzwi, po czym się rozłączyła.

Idąc po schodach, raz mało co się nie zabiłam i to przy samych drzwiach starszej kobiety.

Będąc na czwartym piętrze, podeszłam do drzwi z numerkiem osiem i zadzwoniłam dzwonkiem. Drzwi otworzyły się natychmiast, a w nich ujrzałam kobietę po sześćdziesiątce z blond farbą na włosach, gdzieniegdzie widać było siwe odrosty. Kobieta jak na swój wiek, była bardzo szczupła i wysoka. Na świat patrzyła przez grube okulary, ale widać było, że w młodości na pewno była piękną kobietą, za którą uganiali się mężczyźni.

- Eleonora – uśmiechnęła się do mnie lekko. - Miałam nadzieję, że kiedyś mnie odwiedzisz.

Uśmiechnęłam się ledwo podnosząc wargi.

- Zapewne masz do mnie parę pytań. Wejdź – zaprosiła mnie do środka.

Kiedy weszłam do małego przedpokoju, pani Magdalena zamknęła za nami drzwi.

- Rozbierz się, a ja zrobię nam herbatę i sobie porozmawiamy – powiedziała ciągle lekko uśmiechnięta. - Wejdź do salonu, ja za chwileczkę do ciebie przyjdę – oznajmiła i poszła do kuchni, aby wstawić wodę na herbatę.

Ściągnęłam kurtkę oraz szalik i odwiesiłam rzeczy na wieszak, po czym skręcając w lewo, weszłam do salonu. Pokój był nie za duży, pomalowany na jasnozielony kolor. Był stolik, dwa fotele, kanapa, telewizor, szafki oraz mnóstwo kwiatów i tylko jedno zdjęcie w ramce. Czarno – białe, na którym widoczne były dwie, młode kobiety w strojach kąpielowych nad jakimś jeziorem. Uśmiechały się promiennie, a ja nie mogłam się powstrzymać i wzięłam ramkę do ręki.

- Byłyśmy piękne – na dźwięk głosu pani Magdaleny aż podskoczyłam. - Przepraszam, nie chciałam, abyś się wystraszyła – uśmiechnęła się do mnie życzliwie.

- Faktycznie, były panie piękne – zgodziłam się z nią.

Magdalena podeszła do mnie.

- Za twoją ciocią zawsze uganiało się mnóstwo mężczyzn, ale ona każdego odrzucała – uśmiechnęła się; w tym samym momencie, rozległ się gwizd czajnika. - O! Woda się zagotowała. Usiądź sobie, a ja zaraz wracam.

Odstawiłam ramkę na swoje miejsce i usiadłam na jednym z foteli. Chwilę później w pokoju pojawiła się pani Magdalena z dwoma filiżankami herbaty w rękach. Jedną postawiła przede mną, a drugą naprzeciw, tak też usiadła.

- Byłyście najlepszymi przyjaciółkami – powiedziałam słodząc herbatę.

- Tak, tak – uśmiechnęła się. - Wiesz już, kiedy pojedziesz obejrzeć dom? - zapytała uważnie na mnie patrząc.

- Chciałam pojechać tam od razu – odpowiedziałam. - Była tam pani ostatnio?

- Ostatni raz byłam tam czterdzieści lat temu – odparła starsza pani. - Piękny dom, naprawdę – uśmiechnęła się.

- Dlaczego w testamencie pani Bogumiła ujęła tylko mnie? - zapytałam.

- Chciała, żebyś odkryła prawdę – odparła jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

- Jaką prawdę?

Świetnie, niech komplikuje się dalej...

- Tego musisz się sama dowiedzieć – uśmiechnęła się do mnie i pociągnęła łyk herbaty. - Wszystkiego dowiesz się, jak dotrzesz na miejsce i spędzisz tam trochę czasu – spojrzała mi w oczy. - Prawda wyjdzie z czasem – uśmiechnęła się do mnie lekko.

- Pani ją zna? - zapytałam.

- Nie do końca – odstawiła filiżankę na spodek i wstała z fotela. - Twoja ciotka, prosiła, abym ci to przekazała – podeszła do szuflady i wyciągnęła z niej kopertę, po czym podała ją mnie i usiadła z powrotem na fotel.

Koperta była koloru błękitu i w jednym miejscu wypukła. Chciałam ją otworzyć, ale starsza kobieta mnie zatrzymała:

- Otwórz ją dopiero na miejscu.

- Dużo jeszcze tych tajemnic i niespodzianek? - spytałam lekko zirytowana i odłożyłam kopertę na stolik.

Pani Magdalena cichutko się zaśmiała.

- Dziecko, życie jest pełne tajemnic, które z biegiem czasu się odkrywa – uśmiechnęła się do mnie kolejny raz.

Westchnęłam tylko i zmieniłam temat.

- Wiedziała pani, że mieszkałyśmy tak blisko siebie?

- Dowiedziałam się dzień przed śmiercią Bogusi – odpowiedziała. - Twoja ciotka bardzo cię kochała, Eleonoro – spojrzała mi głęboko w oczy.

- Przecież mnie nie znała...

- Wiedziała o tobie naprawdę dużo – pociągnęła łyk herbaty.

- Śledziła mnie? - uniosłam brwi do góry.

- Nie, nie – powiedziała szybko pani Magdalena. - Mówiła, że jesteś strasznie do niej podobna – uśmiechnęła się do mnie. - I też, że jesteś całkiem inna, niż swoja babcia.

- Znała pani moją babcię? - spytałam.

- Nie przepadała za mną – zaśmiała się starsza kobieta.

- Dlaczego?

- Tego też będziesz musiała dowiedzieć się sama – powiedziała popijając herbatę.

- To, czego mogę się od pani dowiedzieć? - zapytałam lekko zniecierpliwiona. Zamiast poznać odpowiedzi na pytania, to one właśnie się pomnożyły. Sensu jakiegokolwiek brak, co trochę mnie rozdrażniło.

Pani Magdalena lekko się uśmiechnęła.

- Faktycznie jesteś do niej podobna. Wyglądasz prawie identycznie jak Bogusia, kiedy się denerwujesz.

Uśmiechnęłam się nieśmiało.

- Jaka ona była? - spytałam.

- Była wspaniałą osobą, pełną ciepła i miłości – uśmiechnęła się pani Magdalena już nie do mnie, a do swoich myśli.

- To dlaczego nie miała dzieci?

Starsza kobieta spojrzała na mnie lekko zmieszana, co trochę mnie zdziwiło. Podrapała się w tył głowy i już domyśliłam się jaka zaraz będzie odpowiedź.

- Tego też będziesz musiała dowiedzieć się sama.

No skąd ja to wiedziałam?

Westchnęłam ciężko i oparłam się o oparcie fotela.

- Wiem, że trochę denerwują cię moje odpowiedzi, ale nie mogę ci za dużo powiedzieć, przepraszam.

- Ale dlaczego pani nic mi nie może powiedzieć? - spojrzałam na nią uważnie.

- Dałam słowo twojej ciotce, że nie powiem ci praktycznie nic, ponieważ chciała, żebyś sama odkryła tajemnicę jaką skrywa twoja rodzina – mówiąc, patrzyła mi prosto w oczy. - Ja dotrzymuję tylko obietnicy, złożonej najlepszej przyjaciółce.

- Rozumiem – kiwnęłam głową.

Potwierdziło się tylko to, że moja rodzina naprawdę miała jakąś tajemnicę, o której nikt nic nawet nie napomknął słówkiem. Rozstrajało mnie to bardzo i wiedziałam, że muszę dowiedzieć się o co chodzi. W końcu to pewnie nie będzie takie trudne. Z tego, co dowiedziałam się jeszcze od notariusza, wioska, w której stał dom, była malutką wioską, co niesie to, że wszyscy wiedzą o sobie wszystko. Zawsze można było popytać jakiś starszych ludzi i sklecić coś, aby stworzyło logiczną całość. Nie powinno mi to zająć dużo czasu.

- Eleonoro, powiem ci jeszcze tyle, że jeśli będąc tam będziesz miała jakieś pytania, możesz dzwonić. Nie gwarantuję, że będę znała odpowiedzi na wszystkie, ale kiedy podejmiesz się poznania prawdy, będę mogła ci powiedzieć więcej – powiedziała pani Magdalena. - To też obiecałam Bogusi.

Ponownie ciężko westchnęłam.

- Namieszało ci trochę w życiu, co? - uniosła jedną brew.

- Trochę? - powtórzyłam i spojrzałam na jej twarz. - W trzy godziny dowiedziałam się, że dostałam w spadku dom, pieniądze i psa... a właśnie! - Przypomniało mi się. - Co z psem?

- Psem? - zdziwiła się pani Magdalena. - Jakim psem, dziecko?

- Dostałam też w spadku psa – powiedziałam.

- Nic mi o tym nie wiadomo – przyznała pani Magdalena.

- No proszę, kolejna niespodzianka dzisiejszego dnia – mruknęłam pod nosem.

- Nie gniewaj się na nią... - poprosiła cichutko starsza kobieta.

- Ja się na nią nie gniewam, pani Magdaleno – powiedziałam szczerze. - Po prostu mam niesamowity mętlik w głowie. Przez te trzy godziny, pojawiło się tyle pytań w mojej głowie, że to jest nieprawdopodobne – przetarłam oczy i oparłam łokcie na kolanach. - Dowiedziałam się o spadku, o ciotce, która zmarła, o psie, o którym pani nawet nie ma pojęcia. Mieszkała niedaleko mnie, o czym też nie wiedziałam. A już tym bardziej o tym, że moja rodzina skrywa jakąś tajemnicę. O – spojrzałam na stolik – i jeszcze ta koperta. Po prostu potrzebuję chwili, żeby to jakoś ogarnąć.

- Rozumiem, że to teraz trochę namieszało ci w głowie i rozumiem też, że potrzebujesz czasu na jasne przemyślenie sytuacji. Nie mogę też ci zagwarantować, że twoje życie nie wywróci się do góry nogami, kiedy odkryjesz, to co masz odkryć – westchnęła ciężko. - To stare sprawy, ale Bogusia chciała, żebyś o tym wiedziała. Żebyś dowiedziała się prawdy.

- Ja to świetnie rozumiem, nie toleruję kłamstwa – powiedziałam szczerze.

- Więc sama widzisz – rozłożyła ręce. - Ona sama już nie chciała już dłużej w nim żyć. Trzy czwarte życia jej wystarczyły... Przez ponad połowę swojego życia była w kłamstwie, nawet o tym nie wiedząc.

- Nie wiedząc? - powtórzyłam. - Tego też pewnie dowiem się w swoim czasie...

Starsza kobieta smutno się do mnie uśmiechnęła.

- Mogłaby mi pani jeszcze powiedzieć, gdzie pochowana została pani Bogumiła?

- Nie mów tak o niej – poprosiła pani Magdalena. - Ona była twoją ciotką, a nie żadną panią.

- Dobrze, przepraszam – westchnęłam. - To, gdzie pochowano moją ciotkę?

Przyjaciółka ciotki zaczęła mi wszystko dokładnie tłumaczyć, a ja zapamiętywałam.

- Dziękuję – powiedziałam, kiedy skończyła.

- Nie ma za co – uśmiechnęła się.

- Dziękuję pani za herbatę i rozmowę, ale ja już będę się zbierać. Chciałabym jeszcze pojechać na cmentarz. 

- Tak, tak, oczywiście – starsza kobieta podniosła się z fotela, co również uczyniłam ja. - I pamiętaj, kiedy już tam będziesz i zaczniesz, to możesz dzwonić i pytać.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się do niej lekko.

- I gdybyś miała jeszcze jakieś inne problemy, to też możesz dzwonić – uśmiechnęła się. - Ja wiem, że znasz mnie zaledwie parę chwil, ale czasem fajnie jest się wygadać trochę nieznajomej kobiecie.

- Dziękuję – spojrzałam jej w oczy przez chwilę, a potem założyłam kurtkę.

- Ależ nie ma za co – szeroko się uśmiechnęła.

- Miło było panią poznać – wyciągnęłam w jej kierunku rękę.

- Ciebie też – uścisnęła mocno moją dłoń, a uśmiech nie znikał z jej twarzy. - Powodzenia Eleonoro.

- Nie dziękuję – powiedziałam. - Do widzenia.

- Do widzenia, do widzenia, moje dziecko.

Wyszłam z mieszkania, a sekundę później usłyszałam trzask zamykanych drzwi.

Kiedy byłam już w samochodzie, głośno wypuściłam powietrze z płuc. Miałam w głowie jeszcze gorszy mętlik niż po wizycie u notariusza.

Odpaliłam silnik i ruszyłam w kierunku cmentarza. Całą drogę przetwarzałam dwie rozmowy, z notariuszem i panią Magdaleną, żeby znaleźć jakąś ukrytą odpowiedź w ich słowach, ale nic nie odkryłam.

Zatrzymałam auto, po czym z niego wysiadłam i je zamknęłam. Kupiłam znicz i ruszyłam przez cmentarz, prowadzona instrukcją, jaką dała mi przyjaciółka ciotki. Szybko znalazłam grób, więc zmówiłam modlitwę i zapaliłam znicz. Postawiłam go obok kilku innych zniczy i spojrzałam na tabliczkę.

Ciotka urodziła się dwunastego września czterdziestego pierwszego roku, a zmarła siódmego stycznia dwutysięcznego czternastego.

Westchnęłam głośno, przeżegnałam się i wolnym krokiem ruszyłam do samochodu. Próbowałam o tym nie myśleć, ale nie wychodziło mi to. Wiedziałam, że kiedy wrócę do mieszkania, będę musiała od razu zasnąć, ponieważ na jutro musiałam być wypoczęta. W końcu czekała mnie długa podróż. No i oczywiście, dochodzenie w sprawie tajemnicy rodzinnej.

Czułam, że parę następnych dni będzie naprawdę ciężkich...

No to mamy dwójeczkę :D
Jak Wam minęły Walentynki? ;) Obchodziliście je w ogóle? ;p
Tak zostając w temacie miłości :) Pytanie do Was Dziewczyny, jaka byłaby Wasza idealna suknia, w której poszłybyście do ślubu? :) Wiem, pytanie trochę dziwne, ale poziomkowa. tak ma xD
No i ferie, kto zaczyna je od poniedziałku? ;p
No ten, każdy wie, ale muszę to napisać :D Gratulacje dla Justyny i Kamila!
Także, miłego weekendu! ;*

http://www.youtube.com/watch?v=CswmJKKPooU
„Miłość? Nieważne, czy poznaliście się w internecie, czy na mieście. Kilometry? Nieważne, czy jest ich dziesięć, czy sześćset. Wiek? Nieważne, czy dzieli Was pięć lat, czy dziesięć. UCZUCIE – ono jest w miłości najważniejsze”.