Jeden

  Była godzina piętnasta siedemnaście, kiedy znalazłam się w gabinecie Adama Góreckiego. Notariusz okazał się wysokim, przystojnym blondynem o zielonych tęczówkach, które patrzyły na świat poprzez okulary w prostokątnych oprawkach. Na oko miał jakieś trzydzieści lat oraz obrączkę na palcu.

- Proszę usiąść – wskazał mi krzesło naprzeciw niego.

Posłusznie zajęłam miejsce i popatrzyłam na notariusza ubranego w dopasowany garnitur z niebieskim krawatem.

- Pani Eleonoro, przejdę od razu do rzeczy – rozsiadł się wygodnie w fotelu i wbił we mnie wzrok. - Pani ciotka zapisała pani w spadku dom...

- Dom? - przerwałam mężczyźnie, nie wierząc w to, co usłyszałam.

Kiwnął głową i kontynuował:

- Ponadto dostani pani jeszcze pięćset tysięcy oraz psa.

Ramiona mi opadły, a powieki kilkakrotnie i szybko zamrugały.

- Yyy... - wydukałam. - Nic z tego nie rozumiem – podrapałam się w tył głowy. - Dlaczego akurat to wszystko przypadło mnie? Nie miała żadnych dzieci, wnuków, czy kogokolwiek innego? Ta kobieta nawet mnie nie znała i zapisała mi dom, tyle pieniędzy i psa? Nic nie rozumiem.

- Pani Bogumiła nie miała dzieci – odparł notariusz.

- A mąż?

- Zmarł kilka lat wcześniej – odpowiedział Górecki.

- A ona? - spytałam. - Jak zmarła pani Bogumiła? I kiedy?

- Miała siedemdziesiąt trzy lata, przyczyny naturalne. Trzy tygodnie temu.

- Ach... - poprawiłam się na krześle i założyłam prawą nogę na lewą. - Ale w takim razie, kto zajął się pogrzebem? - zapytałam. - Skoro nie miała dzieci, ani wnuków.

- Jej przyjaciółka, pani Magdalena. Została pochowana na cmentarzu we Wrocławiu, lecz dom, który został pani zapisany nie znajduje się w naszym mieście – poinformował notariusz.

- Więc, gdzie? - spytałam zaciekawiona.

- W wiosce pod Rzeszowem – odparł Górecki.

Przełknęłam ślinę i podrapałam się po czole.

W wiosce pod Rzeszowem? To wszystko zamiast sensu nabierać, odbierało go. Kobieta, która cię nie zna, wie tylko jak masz na imię, nazwisko i zna twoją datę urodzenia, zapisuje ci w testamencie dom, tyle pieniędzy i psa. Dlaczego akurat trafiło na mnie? Śmiało mogła to wszystko zapisać Kaśce, mojej młodszej siostrze.

- Zastanawia mnie jedna rzecz – spojrzałam mężczyźnie w oczy, przy okazji zmieniając temat. - Pani Bogumiła nas nie szukała? Mojej babci, mojej mamy? I dlaczego w testamencie zostałam ujęta tylko ja, skoro mam jeszcze młodszą siostrę?

- Co do pani siostry, to nie mam pojęcia dlaczego nie została ona ujęta w testamencie – podrapał się w skroń. - A z tego, co mówiła moja klientka, pani babcia nie chciała utrzymywać z nią jakichkolwiek kontaktów.

- Wie pan może dlaczego? - zapytałam.

- Pani babcia miała żal do pani Bogumiły – odpowiedział notariusz.

- Miała żal? - zdziwiłam się mocno. - O co?

Babcia Leokadia utrzymywała świetne kontakty z ludźmi z naszej rodziny. Z tego, co wiedziałam, nigdy nie uczestniczyła w żadnych rodzinnych sporach, a zawsze to właśnie ona je rozwiązywała i wszystkim wbijała do głowy, że rodzina jest najważniejsza i powinna trzymać się ona razem. Zawsze mówiła mnie i mojej siostrze, że jeśli ma się rodzinę, ma się wszystko i że to ona jest w życiu najważniejsza, więc dlaczego nic nie wspominała o Bogumile? I co takiego kobieta jej zrobiła, że babcia miała do niej żal i nie chciała utrzymywać z nią kontaktów?

- Pani Bogumiła zostawiła pani babcie i resztę waszej rodziny w roku sześćdziesiątym czwartym. Uciekła do Stanów ze swoim narzeczonym, skąd wróciła dopiero dziesięć lat temu, po śmierci męża – wyjaśnił Górecki.

- Nic o tym nie wiedziałam – oparłam brodę na otwartej dłoni.

- Z tego, co wiem, to nie tylko było przyczyną żalu pani babci do siostry, ale pani ciotka nie chciała już więcej nic mi powiedzieć – westchnął.

- Rozumiem – kiwnęłam głową. - A czy pani Bogumiła wiedziała, że moi rodzice i babcia nie żyją?

- Wiedziała – odpowiedział notariusz. - Pani ciocia spisując testament powiedziała mi, że ten dom koło Rzeszowa oraz wszystkie rzeczy w nim to cenne rodzinne pamiątki.

- Cenne rodzinne pamiątki? - powtórzyłam po notariuszu. - Ja nic nigdy nie słyszałam o tym domu, naprawdę – powiedziałam zgodnie z prawdą. - Skoro ten dom to jej rodzinny dom, to dlaczego ona tam nie mieszkała? - zapytałam.

- Tego już nie wiem – odparł bezradnie Górecki. - Pani Bogumiła zostawiła pani adres oraz numer telefonu do pani Magdaleny, z którą mieszkała i, do której może się pani zwrócić z każdą sprawą – oznajmił notariusz Górecki.

- Skoro w testamencie jestem ujęta tylko ja, to pani Magdalenie nic nie zostawiła?

- Dokładnie tak – odpowiedział notariusz przysuwając się do biurka.

- Dziwne – mruknęłam pod nosem. - Gdyby pan mógł, to poprosiłabym ten adres pani Magdaleny. Chciałabym się kilku rzeczy dowiedzieć o mojej ciotce.

- Nie ma problemu – powiedział przeglądając jakieś papiery wyraźnie czegoś szukając. - Tutaj ma też pani adres domu – podał mi pojedynczą kartkę.

- Dziękuję – wzięłam od niego kartkę i zgięłam na pół.

- A tutaj adres – podał mi kolejną karteczkę – adres pani Magdaleny.

Kiwnęłam głową i wzięłam od niego karteczkę, na którą od razu spojrzałam. Kiedy zobaczyłam adres, totalnie wbiło mnie w krzesło, na którym siedziałam.

- Wszystko w porządku - zapytał notariusz uważnie na mnie patrząc.

- Tak... w zasadzie to nie – spojrzałam na niego. - Pani Bogumiła mieszkała w bloku obok mnie.

Kiedy wyszłam od notariusza, wypuściłam głośno powietrze z płuc. Nie wierzyłam w to, co stało się w raptem dwie godziny. Dowiedziałam się, że ciotka zapisała mi w spadku dom, pieniądze i psa, w dodatku babcia miała o coś do niej żal, a do tego mieszkała w bloku obok mnie.

Usiadłam na ławce niedaleko i oparłam głowę na otwartych dłoniach. Nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć. Jak jakiś grom z jasnego nieba.

Strasznie intrygowało mnie dlaczego wszystko zapisała mnie, a nie podzieliła spadku, na przykład na mnie i Kaśkę albo nie oddała go w całości tej całej Magdalenie. Z tego, co wiedziałam, dom od pięćdziesięciu lat stał pusty. Dlaczego babcia nic o nim nie mówiła? To, że nie wspomniała nic o swojej siostrze, mogę zrozumieć, ale o domu, który był rodzinna pamiątką? Przecież było to ukrywanie rodzinnej historii.

Dlaczego mieszkała tak blisko mnie, a nigdy do mnie nie przyszła, nie powiedziała, że jest moją rodziną? Była tak blisko, a ja o niczym nie wiedziałam. Ciekawiło mnie, czy byłam w jakimś stopniu przez nią obserwowana.

Było tyle pytań, a jakichkolwiek odpowiedzi – brak, co doprowadzało mnie do szału i nie dawało spokoju.

Notariusz powiedział, że dom pod Rzeszowem mogę obejrzeć nawet jutro, jeśli miałabym na to ochotę. Chciałam obejrzeć ten dom i chciałam też porozmawiać z tą całą Magdaleną. To drugie mogłam przecież zrobić jeszcze dzisiaj, a jutro wsiąść w samochód i pojechać pod wskazany przez notariusza adres i w jakimś stopniu zapoznać się z terenem posiadłości oraz nią samą. Wiedziałam, że dom był duży i niezamieszkały od połowy wieku. Domyślałam się, że mogły z niego poginąć różne rzeczy, które były rodzinnymi pamiątkami, ale musiałam się z tym pogodzić.

Z torebki wyciągnęłam pęk kluczy, który dostałam od Góreckiego. Całkiem pokaźny. Było przy nim jakieś trzydzieści kluczy różnych rozmiarów, więc mogłam tylko gdybać od jakich pomieszczeń jest każdy z nich.

Westchnęłam głęboko i wrzuciłam klucze z powrotem do torebki. Podniosłam się z ławki i poszłam do samochodu. Będąc już w aucie, włączyłam muzykę na pełny regulator i odjechałam z parkingu.

Pod swój blok dojechałam pół godziny później. Zamiast wejść do swojej klatki, minęłam ją i ruszyłam w stronę kolejnego bloku. Serce waliło mi jak oszalałe, ale wiedziałam, że muszę dowiedzieć się kilku faktów o życiu ciotki, mojej babci, mojej rodziny i miałam nadzieję, że pani Magdalena mi je ujawni. Spróbować musiałam.

Stanęłam przed domofonem i po tym, jak wzięłam głęboki wdech, nacisnęłam cyferkę „8” i cierpliwie czekałam, aż po drugiej stronie odezwie się kobiecy głos...

Dobra, wiem, epizod miał być w poniedziałek, ale po prostu dotarło do mnie, że nie dam rady go wrzucić xD Także epizody będą pojawiały się w każdą sobotę :D
Mam nadzieję, że spodoba Wam się to, co gryzmolę w każdej wolnej chwili :)
Zimowe IO w Soczi *,* Ciekawe, ile przywieziemy medali? :D Trzymacie kciuki za naszych Reprezentantów? :)
Mam taki pomysł... Co powiedzie na to, aby każdy epizod i moją notkę dla Was kończył jakiś fajny cytat i jakaś piosenka? :)
Trzymajcie się ciepło, a ja idę się kurować, bo kurwa przyczepiło się do mnie przeziębienie -,-

„Odwaga nie pokazuje nam braku strachu, lecz to o co warto walczyć...”
http://www.youtube.com/watch?v=lcOxhH8N3Bo