Sześć

  - Chłopaki – Mieszko odwrócił się do zawodników Asseco Resovi Rzeszów – to jest Eleonora.
  Uniosłam rękę do góry i machając leciutko się do nich uśmiechnęłam. Nowakowski stał jak wmurowany w ziemię, a Fabian uśmiechnął się do mnie lekko. U boku chłopaków pojawił się szybko Sergiusz.
  - Ooo, cześć  - przywitał się. – Komu mówię cześć? – zapytał cicho, ale i tak usłyszałam.
  - To Eleonora – przedstawił mnie jeszcze raz.
  - Nie mówiłeś, że masz dziewczyny – zauważył Sergiusz.
  Zdanie Michała „To nie jest moja dziewczyna” oraz moje „Nie jestem jego dziewczyną” zlały się w jedną całość, na co Sergio zapytał:
  - To kim właściwie jesteś?
  - Koleżanką z dawnych szkolnych lat – wytłumaczyłam szybko.
  - A tak w ogóle, to może byście się przedstawili, a nie wyjeżdżacie od razu z milionem pytań? – wtrącił się właściciel mieszkania.
  - Jestem Sergiusz – statystyk wyciągnął do mnie dłoń, którą uścisnęłam.
  - A ja Fabian – Drzyzga posłał mi szeroki uśmiech i uścisnęliśmy nasze dłonie.
  - Piotrek – środkowy nieśmiało się do mnie uśmiechnął i wymieniliśmy uściski dłoni.
  - Sergiusz, odkupujesz mi drugi kubek – powiedział Michał, kiedy zakończyliśmy uprzejmości.
  - Oj tam, Mieszko, nie moja wina, że masz kubki, które same lecą z rąk – statystyk ruszył z powrotem do salonu, co poczynili za nim również Piotrek i Fabian.
  - Widziałeś ich miny? – spytałam cicho śmiejąc się. – Jakby zobaczyli coś niemożliwego.
  Mieszko tylko szeroko się do mnie uśmiechnął, pokręcił głową i powiedział:
  - Chodź, musisz wreszcie coś zjeść.
  Puścił mnie przodem, a w salonie znalazł się obok mnie, a nie za mną.
  - To, co masz ochotę zjeść? – zapytał właściciel mieszkania.
  - Mieszko, będziesz gotował? – wybuchnął śmiechem Fabian.
  Spojrzałam cicho się śmiejąc, na Michała.
  - Eleonoro, nie radzę ci tego jeść, możesz od tego wylądować w szpitalu – odezwał się Piotrek.
  - Aż taki z ciebie zły kucharz? – uniosłam do góry jedną brew.
  - Lepszy cukiernik, tak szczerze mówiąc – podrapał się w tył głowy.
  - Po mamie? – spytałam dalej na niego patrząc. – Zawsze robiła świetne słodkości – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.
  - Pewnie tak – uśmiechnął się. – Więc, jeśli chcesz coś zjeść, to coś zamówimy.
  - A wpuścisz mnie do kuchni na jakieś pół godziny? – zapytałam.
  - Jesteś moim gościem i chcesz gotować? – spytał.
  - Robienie naleśników, to nie jest aż takie gotowanie – uśmiechnęłam się.
  - Naleśniki? – powtórzył Sergiusz i spojrzał na mnie.
  - No tak – kiwnęłam mu głową.
  - Mieszko, zostaniemy u ciebie jeszcze przez jakąś godzinę – uśmiechnął się szeroko do przyjaciela,  a ja tylko się zaśmiałam.
  - To, jak będzie? Mogę? – spojrzałam na Mieszka.
  Westchnął i kiwnął głową.
  - Dziękuję – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu i zabrałam się za robienie naleśników.
  Podczas przygotowywania jedzenia, siatkarze i statystyk zadawali mnóstwo pytań, na przykład takich jak to się stało, że odnowiliśmy kontakt albo czy byliśmy kiedyś ze sobą. Dzielnie odpowiadaliśmy na najróżniejsze pytania, ale chyba żadne z nas nie dało po sobie poznać, że wspomnienia wracały…
  Kiedy krzyknęłam, że naleśniki są gotowe, w kuchni pojawili się wszyscy, prócz Mieszka, który siedział na fotelu i wpatrywał się w ciemny krajobraz za oknem. Wyczuł chyba, że na niego patrzę, bo nagle odwrócił się w moją stronę i spojrzał mi prosto w oczy. Patrzyliśmy przez chwilę sobie w oczy, lecz odpuściłam pierwsza, ponieważ chłopaki pytali z czym robiłam naleśniki i tak dalej.
  Nigdy nie widziałam, żeby ktoś zjadł tyle naleśników i to jeszcze po dziewiątej w nocy. Wszystkim smakowało, co mnie usatysfakcjonowało. Po posiłku, chłopaki podziękowali za późną kolację i zaczęli się zbierać.
  - Miło było cię poznać – powiedział Fabian, kiedy stali już w przedpokoju i zbierali się do wyjścia.
  - Was też – uśmiechnęłam się do całej trójki.  – I trzymam kciuki za jutrzejszy mecz z Jastrzębiem – pokazałam im jak trzymam kciuki.
  - Czekaj… - potrząsnął głową Piotrek. – Kibicujesz nam? – zdziwił się troszeczkę.
  - Jasne, że tak – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. – Od paru ładnych lat.
  - Serio? – zdziwił się Sergiusz.
  - Serio, serio – pokiwałam głową.
  - El, grała nawet w liceum w reprezentacji szkolnej i we wrocławskim klubie młodzieżowym – przypomniał Mieszko. – Była najlepsza – uśmiechnął się szeroko.
  - Daj spokój, wcale nie byłam najlepsza – machnęłam ręką. 
  - Byłaś, byłaś, już nie bądź taka skromna – zmierzwił mi włosy.
  - Nie byłam, a poza tym, to stare dzieje – westchnęłam. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz piłkę miałam w rękach.
  - Na jakiej pozycji grałaś? – zainteresował się Piotrek.
  - Na ataku – odpowiedziałam wzruszając ramionami.
  - Tłukła niemiłosiernie – dopowiedział Michał. – A na zagrywce nie miała równych.
  - Nie słuchajcie go, gada jakieś głupoty – powiedziałam do statystyka i dwóch graczy.
  - Musimy cię kiedyś sprawdzić – oznajmił z uśmiechem Fabian.
  - Nie znosimy sprzeciwu – dopowiedział Piotrek.
  Zaśmiałam się tylko cicho, po czym pożegnaliśmy się, a kiedy drzwi zamknęły się, spojrzałam na Michała.
  - To chyba nie był dobry pomysł…  - powiedziałam.
  - Dlaczego nie? – zapytał opierając się o ścianę.
  - Nie powiesz mi, że wspomnienia do ciebie nie wracają – mówiąc nie spuszczałam z niego wzroku.
  - Owszem, nie dają mi spokoju, ale to przecież przeszłość… Nic nie zmienimy.
  - Wiem, że nic nie zmienimy, aż za dobrze to wiem – westchnęłam.
  - Ale też nie chcesz, abym teraz był w twoim życiu obecny – mruknął pod nosem.
  - To nie tak – pokręciłam głową.
  - A jak?
  - Oboje byliśmy wtedy głupi i mówiliśmy bzdury – przełknęłam ślinę.
  - Żałujesz tamtej nocy? – zapytał patrząc mi prosto w oczy.
  - Nie! – podniosłam głos. – A ty? – zapytałam szeptem.
  - To była jedna z najlepszych nocy w moim życiu, więc nie – odpowiedział cicho. – Żałuję tylko tego, że tak to wszystko się później potoczyło…
  - Ja też – przyznałam. – Ale można przecież odbudować relacje sprzed tego wszystkiego, co się wydarzyło…  O, ile zechcesz.
  - Gdybym nie chciał, to nawet bym z tobą teraz nie rozmawiał.
  - Naprawimy to? – zapytałam z ufnością w oczach.
  - Naprawimy – obiecał.
  Uwierzyłam.




  Niestety Puchar Polski nie dla nas ;( DUMNI PO ZWYCIĘSTWIE, WIERNI PO PORAŻCE! ♥ Dla mnie i tak jesteście najlepsi na świecie! 
  Przed nami dzisiaj jeszcze jeden mecz ZAKSA – SKRA Jak myślicie, kto wygra?
 Następny epizod jakoś w środę się pojawi ;)
 
„Czasem brak jednej osoby sprawia, że świat staje się wyludniony”
  https://www.youtube.com/watch?v=2IFF9yu5i3k