Siedem

  - Pójdę już spać – powiedział Mieszko, kiedy wyszłam z łazienki. – Poradzisz sobie jutro rano sama? Muszę wstać przed szóstą…
  - Jasne, nie ma problemu – odparłam i uśmiechnęłam się lekko. – Dobranoc.
  - Dobranoc.
  Weszłam do pokoju, w którym miałam spać przez następnych parę nocy i zapaliłam lampkę, która stała na szafeczce nocnej. Ciuchy, w których byłam dzisiaj, położyłam na krześle, a z torebki wyciągnęłam notatnik, który dzisiaj znalazłam w domu.
  Ułożyłam się wygodnie w łóżku i otworzyłam go na pierwszej stronie. Nie był podpisany, ani nawet nie zawierał na pierwszej stronie żadnej daty. Przewróciłam na kolejną stronę i ujrzałam pismo ciotki Bogumiły. Westchnęłam i zabrałam się za czytanie.
 
  „Robi się już coraz cieplej, a ja coraz bardziej się w Nim zakochuję. Wiem, że robię straszliwy błąd, ale to uczucie jest silniejsze ode mnie. Dziś na mnie spojrzał… uśmiechnął się nawet, co spowodowało, że moje serce dostało palpitacji serca. Jest taki piękny, kiedy się uśmiecha…”

  Przewróciłam na następną stronę.

  „Widzę to jak na mnie patrzy. Patrzy wzrokiem ciepłym, czułym, takim jakim nigdy nie patrzy na moją siostrę. Zazdrości mi, dobrze o tym wiem... Ale to na nic. Każde z nas dobrze wie, że ja i On, nie możemy być razem. Przeznaczony jest dla mej siostry…”

  Kolejna strona.

  „Nie wiem, co mam myśleć… Podrzucił mi dzisiaj karteczkę, na której napisał, abyśmy się spotkali. Nie wiem, czy robię dobrze, ale chcę się z Nim spotkać. Mimo wszystko… To jest silniejsze ode mnie”

  „Jest trzecia w nocy, a ja dalej nie mogę spać. Wciąż myślę o Jego brązowych oczach, które dzisiaj tak intensywnie się we mnie wpatrywały. O Jego słowach, tak ciepłych, jak żar z kominka, który w zimne wieczory ogrzewa moje dłonie. Boję się tego, co przyniesie kolejny dzień, ale w tym wszystkim cieszę się z jednego; dzisiejszy dzień sprawi, że znowu Go zobaczę…”

  Westchnęłam głęboko i przerzuciłam następną kartkę.

  „To nie dzieje się naprawdę… Nie wierzę w to… Jest za pięknie, aby mogło być prawdziwie… Kocham Go.”

  Przerzuciłam na następną kartkę. Trochę dziwiło mnie to, że każdy wpis był napisany na osobnej kartce, ale czytałam dalej.

  „Nienawidzi mnie. Moja własna siostra mnie nienawidzi! Widziała nas… Nawrzeszczała na nas obojgu. Usłyszałam również, że mnie zabije oraz to, że zniszczyłam jej życie i że nie chce nas znać. Czuję strasznie głupio, ale w tym momencie mnie to nie obchodzi. Przez całe życie byłam pod jej dyktando, robiłam, co tylko mi powiedziała. Nadszedł czas powiedzieć „nie”. I powiedziałam. Pierwszy raz zrobiłam coś nie po jej myśli. Można by rzec, że jestem z siebie dumna. Będę z Nim, czy jej się to podoba, czy nie. Koniec z Bogusią, która wykonywała wszystko to, co jej nakazano. KONIEC.”
 
  Westchnęłam głęboko i przetarłam oczy. Musiałam się zgodzić z tym, co było tutaj napisane. Babcia nigdy nie lubiła, jeśli nie wykonywało się jej poleceń. Nienawidziła tego. W małym stopniu rozumiałam ciotkę Bogumiłę. Chciała przestać być pod dyktando siostry i w końcu jej się sprzeciwić. To nie była wina ciotki, że ów mężczyzna, w którym się zakochała, odwzajemnił jej uczucia, a nie uczucia jej siostry.
  Nagle usłyszałam pukanie do drzwi i aż podskoczyłam na łóżku.
  - El, mogę wejść? – usłyszałam głos Mieszka.
  - Pewnie, wchodź – odparłam zamykając notatnik.
  Do pokoju wszedł Michał z dwoma kubkami parującego napoju.
  - Robiłem herbatę i pomyślałem, że może też się napijesz?
  - Miałeś przecież iść spać – powiedziałam patrząc na niego. – Nie wyśpisz się na jutro.
  - Jakoś nie mogę spać i jak widzę, ty też nie – kiwnął głową na notatnik w moich dłoniach.
  - Taa.. – westchnęłam.
  Mieszko podszedł do łóżka u siadł naprzeciwko mnie dając mi jeden z kubków.
  - Dowiedziałaś się czegoś? – spytał patrząc na mnie uważnie.
  - Tylko tyle, że Bogumiła odbiła mojej babci faceta – skrzywiłam się trochę. – Zostały mi raptem trzy stron tego notatnika, a dalej nie wiem, gdzie jest ukryta kolejna wiadomość od ciotki.
  - Dowiesz się, na pewno – uśmiechnął się lekko i wziął łyka herbaty.
  - Oby, musze odkryć tę tajemnicę jak najszybciej – powiedziałam i pociągnęłam łyka herbaty.
  - Mogę poczytać z tobą? – zapytał nie spuszczając ze mnie wzroku.
  - Jasne – kiwnęłam głową. – Ale teraz? – spytałam.
  - Tak. I tak nie mogę spać – wzruszył ramionami. – Pokaż, gdzie skończyłaś.
  Otworzyłam notatnik na odpowiedniej stronie.
  - Każdy dzień jest na innej stronie? – zapytał Michał.
  - Yhmm… - mruknęłam popijając herbatę.
  Usiadł po turecku i zaczął czytać:

  „Patrzy na mnie takim wzrokiem, jakby chciała mnie zabić. Owszem, nie dziwię się jej, ale mogłaby chociaż zwrócić uwagę na to, jak odzywa się do matki, ojca i reszty naszego rodzeństwa. Każdy widzi, że coś się z nią dzieje, ale tylko ja znam powód. Dziwię się, że nie powiedziała nic rodzicom o mnie i Henryku, może czeka aż sama się przyznam. Kiedyś będę musiała to zrobić, wiem, ale jeszcze nie teraz.”

  Michał przewrócił na kolejną stronę.

  „Dzisiejszy dzień spędziła sama w swoim pokoju. Nic nie jadła, do nikogo się nie odzywała. Kiedy wyszła tylko na chwileczkę z pokoju, aby wybrać się na wieczorny spacer, zakradłam się do jej pokoju. Najwidoczniej przez cały dzień czytała książkę, którą znalazłam w jej szufladzie. Dziwna to była książka, nigdzie wcześniej jej nie widziałam. Nie zdążyłam nawet jej otworzyć, ponieważ usłyszałam głosy, które świadczyły o tym, że nadchodzą moi bracia.”

  - Książka? – zadumałam się przez chwilę. – Myślisz, że to może być książka?
  - Raczej na pewno – kiwnął głową Michał. – Ostatnie, co tutaj jest napisane, to „Moje serce pękło na miliony kawałeczków”.
  - I to wszystko? – zapytałam i wyrwałam mu notes z rąk. Faktycznie, reszta strony była pusta, tak jak i kolejne kartki. – To wszystko?
  - Na dzisiaj tak – powiedział statystyk.
  - „Moje serce pękło na miliony kawałeczków” – zacytowałam. – Myślisz, że to może chodzić o to, że Henryk zniknął? – zapytałam patrząc mu prosto w oczy.
  - Tak sądzę – powiedział.
  - Chciałabym, żeby to wszystko już się wyjaśniło – przejechałam dłonią po grzywce, sprawiając, że nie leciała mi już teraz na oczy.
  - Wyjaśni się, spokojnie – uśmiechnął się do mnie lekko.
  - Dobra, idźmy już spać – powiedziałam i odłożyłam notatnik razem z kubkiem na szafeczkę nocną.
  - Tak – kiwnął głową i wstał z łóżka. – Zajedziesz jutro do Maćka? – spytał będąc już przy drzwiach.
  - Jasne, że tak – uśmiechnęłam się.
  - Dziękuję – odwzajemnił uśmiech.
  - Nie ma za co.
  Pożegnaliśmy się i Michał wyszedł z pokoju. Zgasiłam lampkę i położyłam się na prawy bok. Przymknęłam oczy i powrócił do mnie obraz z imprezy urodzinowej Kacpra – naszego wspólnego kolegi. Tyle się wtedy wydarzyło, a później i jeszcze więcej…
  Westchnęłam głęboko i odrzuciłam to wspomnienie. Nie miałam siły teraz o tym myśleć. Na szczęście sen przyszedł tak szybko, że nim się obejrzałam, spałam jak zabita.





  Wybaczcie, epizod miał być wczoraj, ale nie miałam go jak wrzucić -,-‘
  Jutro Dzień Wagarowicza! :D Jak zamierzacie go spędzić? Wagary, czy może jednak szkoła? xD
  Słońce! 20 stopni :D Juuupi!
  Puchar Polski powędrował do ZAKSY :)) Cieszycie się, czy jesteście troszeczkę zawiedzeni, że to nie Jastrzębie zdobyło Puchar? :))
  Następny epizod pojawi się w niedzielę, także trzymajcie się, do niedzieli! ;*

   "Nic łatwiejszego niż zmienić kobietę przeciętną w wyjątkową. Wystarczy ją pokochać."
https://www.youtube.com/watch?v=N5OfTJNMnHg