Dziewięć

  Wbiegłam na podwórko Maćka i od razu zastukałam w drzwi domu. Usłyszałam donośny głos właściciela posesji:
  - Brown!
  Nim się obejrzałam pies już był przy mnie. Pogłaskałam go po łbie.
  - No cześć, kolego – uśmiechnęłam się do zwierzaka.
  - O, El – Maciek zatrzymał się u podnóża schodków. – Witaj – uśmiechnął się.
  - Cześć – odwzajemniłam uśmiech.
  - Co cię sprowadza? – zapytał.
  - Mam prośbę, trochę może nietypową… - zaczęłam drapać się po karku.
  - Mów – uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Trzeba coś przestawić w domu? Jakiś obraz ściągnąć?
  - Nie – pokręciłam głową. – Zerwać podłogę .
  Maciek zaczął się śmiać, ale kiedy spojrzał na mnie i widział, że wcale nie jest mi do śmiechu, przestał się śmiać.
  - Ty mówisz poważnie? – spytał, na co pokiwałam głową. – Gdzie i po co chcesz zrywać podłogę?
  - Bardzo poważnie – odpowiedziałam na jedno z pytań. – W kuchni, a po co? Po to, żeby znaleźć kolejną wiadomość od ciotki.
  - Ukryła karteczkę w podłodze? – Maciek popatrzył na mnie jak na wariatkę.
  - Dokładnie – kiwnęłam głową. – Super, nie? – klapnęłam na schodach. – Jak tak dalej pójdzie, to ja nie wiem, kiedy odkryję tą pieprzoną tajemnicę. Teraz musze zrywać podłogę, to po następną karteczkę będę musiała na dach wejść? – spytałam sarkastycznie.
  Maciek usiadł obok mnie, a pies położył się za nami na wycieraczce. 
  - Twoja ciotka miała wybujałą wyobraźnię – uśmiechnął się.
  - I to bardzo – skomentowałam. – Dostałam urlop tylko na ten tydzień, a nie na miesiąc – westchnęłam i oparłam brodę na otwartych dłoniach.
  - Damy radę – poklepał mnie po ramieniu. – Dowiesz się, co tam się stało, najszybciej jak to tylko będzie możliwe – uśmiechnął się pocieszająco.
  - Oby – uśmiechnęłam się lekko. – To co, pomożesz mi z tą nieszczęsną podłogą?
  - Jasne, że tak – wyszczerzył zęby w uśmiechu i wstał, wyciągając w moim kierunku dłoń. – Wstawaj, bierzmy się do roboty.
  Ujęłam jego dłoń i szczęśliwa, że nie jestem z tym wszystkim sama, wstałam ze schodów.

  Piętnaście minut później byliśmy z Maćkiem już z narzędziami w kuchni.
  - Trzeba będzie najpierw powynosić stąd rzeczy – powiedział mężczyzna ogarniając wzorkiem całe pomieszczenie.
  - To co, bierzemy się do roboty? – spytałam biorąc się pod boki.
  Kiwnął głową.
  - Zacznijmy od stołu i krzeseł – zarządził Maciek.
  Oboje złapaliśmy stół i wynieśliśmy go z kuchni do holu; później to samo zrobiliśmy z krzesłami.
  - Weźmy teraz tę szafkę i to wszystko, co możemy wynieść we dwójkę – powiedział.
  - A reszta? – zapytałam.
  - Potrzeba więcej osób – odpowiedział mężczyzna. – Ale może twoja ciotka schowała tę kartkę, gdzieś na środku – uśmiechnął się do mnie lekko.
  - Może masz rację – odwzajemniłam uśmiech. – Bierzmy to – kiwnęłam głową na szafkę – i zacznijmy to zrywanie.
  Jak zostało powiedziane, tak zostało zrobione.
  Zrywanie desek zaczęliśmy od rogu, w którym stał stół, i który, jako jedyny był wolny. Zerwaliśmy trzy deski i nic nie znaleźliśmy.
  - Jak ona to tam gdzieś wcisnęła? – zaczęłam zastanawiać się na głos.
  - Nie mam pojęcia – odparł zmachany Maciek.
  - Chcesz coś pić? – zapytałam patrząc na niego uważnie.
  Kiwnął tylko głową i zaczął zrywać kolejną deskę.
  - To zaraz wrócę – powiedziałam i wyszłam z kuchni.
  Wodę zostawiliśmy w holu, więc tam właśnie się udałam. Maciek uparł się, aby wziąć całą zgrzewkę, więc w folię wbiłam paznokcie i pociągnęłam do siebie. Męczyłam się z wyciągnięciem jednej butelki, kiedy usłyszałam moje imię, które wykrzyczał Maciek.
  - Musisz to zobaczyć!
  Szarpnęłam butelkę i pobiegłam razem z nią do kuchni.
  - Co jest?
  - Te cztery deski były tylko włożone – uniósł do góry deski, o których mówił.
  - Znalazłeś kartkę? – zapytałam podbiegając do niego.
  Stanęłam jak wryta tuż przy klęczącym mężczyźnie. Owszem, karteczki ani żadnej koperty nie było, ale za to była jakaś klapa.
  - Otwórz – poprosiłam Maćka.
  Popatrzył na mnie uważnie, a kiedy kiwnęłam głową, westchnął tylko i uczynił, to o co go poprosiłam. Naszym oczom ukazały się schody i ciemność.
  - Piwnica? – odezwał się Maciek.
  - Nie wiem, wszystko możliwe – odparłam. – Masz jakieś zapałki? – zapytałam wychodząc z kuchni i kierując się do pokoju, który kiedyś traktowany był jako salon.
  - Mam – usłyszałam jego głos jak wchodziłam do pomieszczenia.
  Z kominka drapnęłam jedną ze świec i wróciłam do kuchni.
  - Odpalaj – powiedziałam do mężczyzny.
  - Myślisz, że coś tam znajdziesz? – zapytał odpalając zapałkę.
  - Zawsze warto spróbować – odparłam mocno trzymając świecę.
  Pomalutku, patrząc uważnie jak stąpam, zaczęłam schodzić po schodach. Było ich piętnaście, a każdy kolejny schodek sprawiał, że włoski jeżyły mi się na karku i pojawiła się gęsia skórka, która była reakcją na zimno, jakie panowało w piwnicy.
  Kiedy moja prawa noga dotknęła podłogi, odetchnęłam głęboko.
  - Mogę już schodzić? – usłyszałam głos Macka i aż podskoczyłam.
  - Jasne, możesz – odparłam cicho, ale najwyraźniej usłyszał, ponieważ skrzypnął pierwszy schodek.
  Zaczęłam uważnie się rozglądać po pomieszczeniu, w którym się znalazłam. Na pułkach pełno było przetworów, które pewnie już dawno straciły swą ważność. Zauważyłam, że na jednej z półek stały same butelki, a było ich około pięćdziesięciu. Podeszłam do regału i ściągnęłam jedną z butelek. Okazało się, że była pełniutka. Obróciłam ją tak, aby spojrzeć na etykietę i o mało, co się nie przewróciłam. Na etykietce widniał rok tysiąc dziewięćsetny.
  - O, cholerka – szepnęłam z zachwytem.
  - Co jest? – usłyszałam głos Maćka, a dwie sekundy później już przy mnie był. – Wino? – spytał.
  - I to z tysiąc dziewięćsetnego – dodałam i podałam mu butelkę.
  - O żesz w mordę – skomentował, patrząc na etykietę.
  Z półki ściągnęłam kolejną butelkę. Wino było o rok młodsze od tego, które w swoich dłoniach trzymał Maciek. Przyłożyłam świecę do kolejnej butelki i zauważyłam, że kolejne butelki na etykietach mają wypisane kolejne lata, jakie następowały po sobie. Kucnęłam i spojrzałam na ostatnią butelkę. Etykieta wskazywała na to, że ostatnia butelka włożona została tutaj sześćdziesiątego trzeciego roku.
  - I że nikt tego wcześniej nie znalazł? – mruknęłam pod nosem.
  - Też mnie to dziwi – odparł Maciek. – Ale może twoja ciotka włożyła tutaj to wszystko jak przyjechała, żeby pochować karteczki? – spojrzałam na niego.
  - Może masz rację – powiedziałam. – Przecież nie jest możliwe, żeby to wszystko tutaj stało od tego dziewięćsetnego. Przecież Ruscy grabili wszystko, co popadnie.
  - I uwielbiali alkohol – dodał mężczyzna.
  - Właśnie – zgodziłam się z nim. – Może w tej karteczce, którą znajdziemy w podłodze coś będzie na ten temat.
  - Może – powiedział Maciek i odłożył butelkę na swoje miejsce. – Coś ciekawego jest tutaj jeszcze?
  - Jakieś słoiki z przetworami, tyle udało mi się zauważyć – odpowiedziałam i zaczęłam znowu się rozglądać. W rogu zauważyłam jakieś pudła. – Tam coś jest jeszcze.
  Obje podeszliśmy do pudeł. Maciek otworzył jedno i okazało się, że znajduje się tam jakiś mundur.
  - Twój dziadek albo pradziadek na pewno byli w wojsku i to pewnie ich – powiedział mężczyzna.
  - Dziadek nie, ale pradziadek na pewno – odparłam. – Otwórz też to drugie – poprosiłam.
  W tym pudle znaleźliśmy mnóstwo starych zdjęć i albumów ze zdjęciami.
  - Myślałam, że babcia miała wszystkie zdjęcia u siebie – powiedziałam. – Przynajmniej tak mówiła…
  - Wychodzi na to, że twoja babcia o wielu rzeczach ci nie powiedziała – westchnął Maciek.
  - Na to wygląda – wypuściłam powietrze z płuc. – Wracajmy na górę i znajdźmy tę pieprzoną kartkę i koniec na dzisiaj z tym wszystkim – powiedziałam mając już tego dość na dziś.
  - Jak sobie życzysz – Maciek kiwnął głową.
 



  Nie wiem, co mam Wam napisać poza tym, że jest mi w chuj smutno… Alek doznał kontuzji – każdy wie i że Resovia przegrała dwa mecze – też każdy wie… Pozostaje wierzyć, że w Kędzierzynie uda się wygrać dwa mecze i następny w Rzeszowie również… a jeśli się nie uda, zostaje walka o brązowy medal Mistrzostw Polski…
  Trzymaj się Alek, kibicie są z Tobą!
  Do następnej soboty, trzymajcie się ;*